Δύο σημαντικές ταινίες για το μεταναστευτικό όπως το βλέπουν οι ευρωπαϊκές χώρες και οι ευρωπαϊκοί λαοί στις μέρες μας είναι οι ταινίες "Παράδεισος στη Δύση" του Κώστα Γαβρά και το
"Λιμάνι της Χάβρης" του Φιλανδού Άκη Καουρισμάκι ("Le Havre", Aki Kaurismäki).
Η κύρια εικόνα που μπορεί να θυμηθεί ο θεατής από τον "Παράδεισο στη Δύση" είναι το κυνήγι των μεταναστών από την αστυνομία. Εξαντλητικό κυνήγι που δεν τους αφήνει να αναπνεύσουν. Ο μετανάστης πρωταγωνιστής της ταινίας βρίσκεται συνεχώς σε ένα ανελέητο κυνήγι μέχρι τρέλας, σε σημείο που σκέφτεται κανένας ότι οι μετανάστες κυνηγάνε στη δύση μια ψεύτικη ουτοπία που δεν υπάρχει και δεν αξίζει την τόση ταλαιπωρία.
Στο μικρό αριστούργημα του Καουρισμάκι το Λιμάνι της Χάβρης θυμίζει έντονα κάποιο ελληνικό λιμάνι όπου η αστυνομία και πάλι ανακαλύπτει ένα κοντέινερ με λαθρομετανάστες από την Αφρική. Τους πιάνουν για να τους ξαναστείλουν πίσω αλλά ένα μικρό παιδί το σκάει και όλη η ταινία είναι μια ιστορία που δείχνει το κυνηγημένο παιδί από την αστυνομία το οποίο μόνο ένας μποέμ λούστρος δέχεται να βοηθήσει.
Και στις δύο περιπτώσεις η εικόνα του κυνηγιού των παράνομων μεταναστών από την αστυνομία είναι κάτι πρωτοφανές τα τελευταία 8 χρόνια για το ελληνικό κοινό που έβλεπε την αστυνομία να κάνει περιπολίες στο κέντρο της Αθήνας σαν να έκαναν βόλτα σε γκέτο.
Όλοι οι γνωστοί μου που είδαν κάποια από τις παραπάνω ταινίες το πρώτο που μου σχολίασαν είναι ότι αυτό που συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη με το σκληρό κυνήγι των λαθρομεταναστών δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Και αυτό βέβαια είναι αλήθεια.
Αυτό βεβαίως δεν ήταν πάντοτε έτσι, αν συνομιλήσετε με κάποιο Αλβανό πρώτης γενιάς θα σας πει ιστορίες βασανισμού σε ελληνικά κρατητήρια, και ξυλοδαρμών από συνοριοφύλακες.
http://greekrider.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου