Πανστρατιά, λέει, ετοιμάζει η τοσοΝΔούλα υπό τον στρατάρχη Σαμαρά. Όλοι κατατάσσονται εθελοντές για να δώσουν τη μάχη, ώστε να καταληφθεί εξ εφόδου το κάστρο της εξουσίας. Δεν έχει σημασία αν ο ένας είναι λαμόγιο με βούλα ή αν γλίτωσε το Ειδικό Δικαστήριο με μία ψήφο, αφού κούνησε επί ώρα το δάχτυλο στη μούρη μας...
επικαλούμενος τη Δικαιοσύνη ο αλητήριος. Δεν έχει σημασία αν μιλάει επί ώρες χωρίς να λέει τίποτε.
Δεν έχει σημασία, αν δεν μπορεί να μας προσφέρει κάτι άλλο από αυτό που έγινε την 12.02.2012. Δεν έχει σημασία αν ψήφισε ΟΧΙ και το μετάνοιωσε ψηφίζοντας στη συνέχεια ΝΑΙ κατά πως διέταξε ο Αρχηγός. Αδιάφορο αν διαθέτει ανάστημα ελατήριο. Η συνέπεια, η αξιοπρέπεια, η ευθύτητα είναι αξίες άγνωστες σ’ αυτούς που συγκροτούν τα κώματα και ετοιμάζονται να ζητήσουν την ψήφο μας.
Άλλωστε, ο λαός εξακολουθεί να μην ξεχνά τί σημαίνει δεξιά. Ξεχνά, όμως, πολύ εύκολα τί σημαίνει πασοκιά. Τρανή απόδειξη οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010, με τις οποίες ο δημοκρατικός λαός που βδελύσσεται κάθε δεξιό και ακροδεξιό στοιχείο απένειμε τα εύσημα στους σοσιαλκαπιτάλες λυμεώνες του δημοσίου χρήματος. Το ΠΑΣΟΚ θα δικαιωθεί πολιτικά και θα αποδείξει ότι ο τόπος το έχει ανάγκη μετά τις επικείμενες εκλογές, μας πληροφορεί ο πολύς κ.
Παντελής Οικονόμου, ο αντιμνημονιακός σοσιαλιστής που έγινε μνημονιακός νεοσυντηρητικός ευθύς ως του π-έταξαν υπουργικό θώκο. Η δεξιά παίρνει σκληρά μέτρα κατά του λαού, επειδή της αρέσει, ενώ η πασοκιά παίρνει ακόμη σκληρότερα μέτρα, επειδή είναι αναγκασμένη να το πράξει εξ αιτίας της δεξιάς. Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή.
Το εργολαβοπολιτικό σύμπλεγμα δίνει τα ρέστα του. Ο λαός πρέπει να εξακολουθήσει να φορά παρωπίδες, να είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στις «δημοκρατικές» και μη δυνάμεις, σε πράσινους και βένετους. Οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους. Το ναι σημαίνει ου και το ου σημαίνει ναι.
Πολύ φοβούμαι πως θα δικαιωθούν όσοι προβλέπουν ότι τα δύο μεγάλα κώματα θα πάρουν πάλι τη μερίδα του λέοντος και για μία ακόμη φορά θα απορρίψουν τη λεοντή την επομένη των εκλογών προβάλλοντας χίλιες δυο δικαιολογίες για την αλλαγή πλεύσης. Το ζήσαμε το φαινόμενο στην πιο ακραία μορφή του την τελευταία διετία. Αντιληφθήκαμε πλέον πόσο μικροί είναι οι εκπρόσωποί μας.
Πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική βολή και προβολή τους.
Οι άνεργοι και αναξιοπαθούντες θα ξαναμπούν στα μαντριά άραγε; Τα αέρια του χημικού παπουτσ-Αλι ξεχάστηκαν κιόλας; Η αγανάκτηση των αγανακτισμένων εξαερώθηκε;
Δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό ότι τούτη τη φορά η ψήφος δεν θα πρέπει να ανταλλαγεί με ατομική αντιπαροχή, αλλά με προοπτική για το γενικό καλό; Δεν έχει γίνει ακόμη μάθημα το πάθημά μας με την πολιτική αλητεία που μας χώρισε σε επαγγελματικές συντεχνίες και μας πετσόκοψε εύκολα; Δεν έχουμε καταλάβει ότι η κατασκευή ενός έργου στην περιοχή μας, επειδή τυχαίνει να είναι υπουργός ο εκλεκτός μας, δεν αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού ανάπτυξης της χώρας, αλλά μίας μικροκομματικής μυωπίας; Τι άλλο θέλουμε επί τέλους για να ψάξουμε τί είναι αυτό που προσέφερε επί τόσα χρόνια στον τόπο ο κάθε ένας από αυτούς που θα ξαναζητήσουν με περισσή θρασύτητα την ψήφο μας;
Ας κάνουμε όλοι ένα μικρό τεστ. Ας αναρωτηθούμε για ποιό πράγμα θα μείνει στην ιστορία αυτού του τόπου ο Βενιζέλος, ο Παπουτσής, ο Καρχιμάκης, ο Πρωτόπαππας, ο Ευθυμίου, η Νταλάρα, ο Ραγκούσης, ο Καστανίδης, ο Σκανδαλίδης, ο Ρέππας, ο Χρυσοχοΐδης, ο Σαμαράς, ο Αρβανιτόπουλος, η Μπακογιάννη, ο Βορίδης, ο Άδωνις, ο Παυλόπουλος, ο Αβραμόπουλος, ο Λοβέρδος, ο Πάγκαλος, ο Πολύδωρας, ο Μαρκόπουλος, ο Παναγιωτόπουλος, ο Χατζηδάκης, ο Χατζηγάκης, η Διαμαντοπούλου, η Χριστοφιλοπούλου, η Ξενογιαννακοπούλου και οι λοιποί πολιτικοί αστέρες που ακόμη και επί Μνημονίου φρόντιζαν να βολεύουν τους οικείους, τις παρέες τους και τους χορηγούς τους.
Είναι βέβαιον πως ο καθένας απ’ αυτούς θα μείνει στη μνήμη ορισμένων από εμάς, επειδή κάποια στιγμή τύχαμε της ευνοίας του και διορισθήκαμε κάπου ή εξασφαλίσαμε ένα έργο με απ’ ευθείας ανάθεση κ.ο.κ. Θα μείνει, όμως, κάποιος χαραγμένος στη μνήμη μας για κάτι σημαντικό που έκανε ή είπε για όλους μας, για ολόκληρη την πατρίδα; Αυτό πρέπει να είναι πια το μοναδικό κριτήριο επιλογής στις επόμενες εκλογές.
Σωτήριος Καλαμίτσης
http://taxalia.blogspot.com/2012/03/blog-post_7045.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου