Το ξεπούλημα δεν είναι λύση

Μέσα στη γενική παραζάλη που ζούμε, και στον ορυμαγδό των μέτρων που
επιβάλλονται, οι πιέσεις που δέχεται η χώρα από τους ξένους δανειστές, αλλά και από διάφορες ντόπιες φωνές (πράκτορες του χάους) αφορούν στην  επιτακτική ανάγκη για άμεσες  μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων και αποκρατικοποιήσεις κερδοφόρων τομέων του κράτους.

Ένας τομέας που πολλοί θεωρούν φιλέτο και τον ορέγονται, είναι και αυτός των αεροδρομίων.
Καλά θα ήταν λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, ούτως ώστε (τουλάχιστον οι παροικούντες στο Αντινιούζ) να είναι ενήμεροι.

Η Ελλάδα διαθέτει 40 περίπου αεροδρόμια, ένας αριθμός που είναι από τους μεγαλύτερους αναλογικά στον κόσμο, και που οφείλεται κυρίως στη γεωγραφική ιδιαιτερότητα της χώρας (νησιά κλπ)

Όλα τα αεροδρόμια, πλην αυτού της Αθήνας, είναι κρατικά, και υπάγονται στο υπουργείο Μεταφορών, το οποίο τα διοικεί και τα λειτουργεί μέσω της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ).
Το ιδιωτικό Ελ. Βενιζέλος, σίγουρα αποτελεί κόσμημα, και πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας που περηφανεύονται για αυτό.

Η ιστορία του όμως είναι αμαρτωλή, και συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του κράτους μας από συστάσεώς του, που δεν είναι του παρόντος για να συζητηθεί.
(Εδώ που φτάσαμε  σήμερα, με τα πάντα να βυθίζονται στο χάος, το ζήτημα αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη παρωνυχίδα).

Θα πρέπει όμως να  είμαστε υποψιασμένοι, προκειμένου να προλάβουμε την επανάληψή του, επί 4, 5 ή και 40 φορές.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Η Ελλάδα  ζει βασικά (εκτός από τον δανεισμό) από τον τουρισμό και το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, τους λεγόμενους από παλιά άδηλους πόρους. Ο τρίτος, το μεταναστευτικό συνάλλαγμα, εξαφανίστηκε, αλλά όπως πάνε τα πράγματα, σύντομα θα επανέλθει.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η χώρα έχει επιλέξει από παλιά,  τον αναχρονιστικό πλέον θεσμό των κρατικών αεροδρομίων, όπου η ρυθμιστική αρχή που τα ελέγχει, είναι συγχρόνως και ο ελεγχόμενος από αυτήν χρήστης τους. Δηλαδή η ίδια ΥΠΑ. Μια δημόσια υπηρεσία με αρτηριοσκληρωτικούς γραφειοκρατικούς θεσμούς, και αρχαίες δομές, που όπως κάθε τι δημόσιο στη χώρα μας υπολειτουργεί. Έτσι, το όλο σύστημα των κρατικών αεροδρομίων, δεν δείχνει να «περπατάει».

Ως υπηρεσία διαθέτει όμως ένα ιδιαίτερα καταρτισμένο προσωπικό, με δυσανάλογα μεγάλη αναλογία πτυχιούχων, το οποίο αν και περιορισμένο από τις δημοσιοϋπαλληλικές πρακτικές και νοοτροπίες, καταφέρνει να λειτουργεί αξιοπρεπώς τα αεροδρόμια της χώρας.

Ναι αλλά, το Ελ. Βενιζέλος λάμπει, θα πουν μερικοί. Ποιοι;
Αυτοί που αγνοούν κάποια βασικά ζητήματα και παραμέτρους, όπως είναι ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, όντας ιδιωτικό, λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με μοναδικό σκοπό το κέρδος, το οποίο μάλιστα έχει εξασφαλισμένο με εγγυήσεις και ρήτρες του δημοσίου. Στην ουσία παίζει χωρίς αντίπαλο, και η  όποια χασούρα του , καλύπτεται από τους φορολογούμενους, χάρη στις ρήτρες που λέγαμε.

Για παράδειγμα, ένα αεροσκάφος που χρησιμοποιεί ένα ελληνικό αερολιμένα, πληρώνει κάποια τέλη χρήσης, στάθμευσης, κλπ.
Σε όλα τα κρατικά μας αεροδρόμια, αυτά τα  τέλη είναι αστεία ως ποσά, και επιπλέον έχουν να αυξηθούν επί 20 περίπου χρόνια. Μάλιστα κατά καιρούς, καταργούνται κιόλας για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό γίνεται για να είναι η χώρα μας ελκυστική όσον αφορά στην προσέλευση αεροπορικών εταιριών και τουριστών.

Στο αεροδρόμιο όμως της Αθήνας, όπου τίποτα δεν είναι δωρεάν, τα αντίστοιχα αυτά τέλη είναι δεκαπλάσια, πολλές φορές και εικοσαπλάσια.
Μια άλλη πηγή εισόδων για ένα αεροδρόμιο είναι η χρήση και η εκμετάλλευση γης και χώρων.
Στα κρατικά αεροδρόμια, οι διαδικασίες ενοικίασης, και εκμετάλλευσης χώρων (μαγαζιών, κλπ) είναι χρονοβόρες, απαιτούν χίλιες δυο διαδικασίες, διαγωνισμούς, ενστάσεις, προσφυγές, και ως εκ τούτου δύσκολα ξεπερνιούνται. Τα δε ενοίκια, για όσους τελικά καταφέρουν να αποκτήσουν γραφείο ή μαγαζί σε αυτά,  είναι πάμφθηνα. Το κράτος βλέπετε, δεν ενδιαφέρεται για το κέρδος, οπότε δεν υπάρχει και κίνητρο προσέλκυσης επενδυτών, επιχειρήσεων, κλπ. Το μόνο που υπάρχει είναι μια ατέλειωτη γραφειοκρατία.

Από την άλλη, στο Ελ Βενιζέλος, δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω, αφού  όποιος πληρώσει τα πιο πολλά παίρνει ότι χώρο θέλει, και για αυτό το αεροδρόμιο έχει περικυκλωθεί από εμπορικά κέντρα, βενζινάδικα, διαθέτει φαρμακεία, μπαρ, ξενοδοχείο, παρκινγκ, κλπ.

Από τα πολύ συνοπτικά παραπάνω στοιχεία, συνάγεται το εύκολο συμπέρασμα ότι τα ιδιωτικά αεροδρόμια, άσχετα αν αποσκοπούν στο κέρδος και μόνο, είναι πολύ πιο ευέλικτα και άρα πιο λειτουργικά. Και σαφώς και πιο όμορφα.  Άρα γιατί να μην ιδιωτικοποιήσουμε και τα υπόλοιπα;
Σαν συλλογισμός είναι σωστός. Έλα όμως, που όλες οι βασικές υποδομές του Ελ. Βενιζέλος είναι κρατικές και δημόσιες. Η ΥΠΑ συνεχίζει να αποτελεί την αεροπορική αρχή, να έχει τον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας, τα ηλεκτρονικά ραντάρ και ραδιοβοηθήματα, κλπ. Το κράτος συνεχίζει να παρέχει την πυρασφάλεια, και την αστυνομική ασφάλεια,  τους ελέγχους, κλπ. Δηλαδή, το κράτος (εμείς) συνεχίζει να πληρώνει για όλα αυτά τα βασικά, που συνιστούν τις αεροπορικές υπηρεσίες.

Και τι κάνει η ιδιωτική εταιρία; Απλά καρπώνεται τα (τεράστια) κέρδη, που σε άλλη περίπτωση θα ήταν του δημοσίου.
Συνεπώς, και για να μη μακρηγορώ, η λύση δεν είναι η ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων.

Τα λειτουργικά κόστη για το κράτος, συνεχίζουν να επιβαρύνουν τον δημόσιο κορβανά, είτε μιλάμε για τα Σπάτα, είτε για το αεροδρόμιο της Κέρκυρας.
Και αφού ισχύει αυτό, γιατί κάποιοι ιδιώτες να αρπάζουν απλά τα κέρδη; Γιατί να μην τα παίρνει το ίδιο το κράτος;

Έτσι, αντί να συζητάμε για ξεπούλημα των αεροδρομίων, καλύτερα να συζητούσαμε για την δημιουργία μιας νέας ευέλικτης δημόσιας εταιρικής οντότητας, που θα μπορούσε να λειτουργήσει τα αεροδρόμια με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ξεφεύγοντας από τον σφιχτό και περιοριστικό εναγκαλισμό του κράτους, έτσι ώστε όλα τα οικονομικά οφέλη (που δεν είναι λίγα) να παραμένουν στην Ελλάδα, και να ενισχύουν τα δημόσια ταμεία.

Η δε ΥΠΑ θα συνέχιζε να παίζει τον βασικό της ρόλο, που είναι αυτός της κρατικής αεροπορικής ρυθμιστικής αρχής, και όχι να παίζει τον ρόλο του χρήστη, στον οποίο άλλωστε δεν μπορεί και να ανταποκριθεί επαρκώς.

Τότε, ίσως μπορέσουμε να δούμε και ξενοδοχεία στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, φαρμακείο σε αυτό του Ηρακλείου, βενζινάδικο στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, εμπορικά κέντρα στο αεροδρόμιο της Ρόδου κ.ο.κ.

Με τα κέρδη να μένουν στην Ελλάδα.
Το ξεπούλημα δεν είναι λύση.
Πολιτική βούληση και όραμα χρειάζεται. Τίποτα άλλο.

http://www.antinews.gr/2012/02/12/147456/