Το 2011 τα ελληνικά πολιτικά κόμματα πήραν μεγαλύτερες επιχορηγήσεις από το ελληνικό κράτος σε σχέση με το 2010 και παρά το γεγονός ότι όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες είδαν το ίδιο διάστημα τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται αισθητά, λόγω της κρίσης. Τελικώς σε αυτή την χώρα υπάρχει πράγματι μία τάξη ανθρώπων που δεν την αγγίζει η κρίση. Σωστά μαντέψατε, ο λόγος για το πολιτικό προσωπικό...
Δεν θα σταθούμε στο απαράδεκτο των κρατικών επιχορηγήσεων στα πολιτικά κόμματα και μάλιστα με τρόπο που αποκλείει την ισότιμη μεταχείριση νέων πολιτικών σχημάτων. Δεν θα μιλήσουμε σήμερα για τα δάνεια που έχουν πάρει από το τραπεζικό σύστημα, προεξοφλώντας ότι θα συνεχίσουν να κυβερνούν την Ελλάδα στα επόμενα τριάντα χρόνια. Ούτε θα σχολιάσουμε ότι παρά τα σκανδαλώδη δάνεια έχουν απλήρωτο το προσωπικό τους. Αλλά δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε για το θράσος τους: Πώς θα μπορέσουν να κοιτάξουν αύριο στα μάτια τον ψηφοφόρο τους;
Είναι σαφές ότι οι άνθρωποι αυτοί αδυνατούν ακόμη και σήμερα να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους. Μοιάζει να είναι εξωφρενικό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Μπορεί να μιλάνε για ανεργία, αλλά αμφιβάλουμε αν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει να είναι κανείς άνεργος. Μπορεί να εκφράζουν την συμπάθειά τους σε όσους είδαν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται, αλλά δεν πρέπει να έχουν νιώσει την απειλή να τους πάρει τη τράπεζα το σπίτι τους, επειδή καθυστέρησαν την δόση του δανείου. Σε διαφορετική περίπτωση, αν πραγματικά γνώριζαν για τι ακριβώς πράγμα μιλάνε, θα είχαν οι ίδιοι επαναστατήσει και δεν θα επέτρεπαν στα κόμματά τους να εκτεθούν με έναν τέτοιο τρόπο στα μάτια της κοινής γνώμης.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα για την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. Το λυπηρό είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει κάνει κάτι το ιδιαίτερο αυτά τα δύο χρόνια της κρίσης για να αναδείξει νέες δυνάμεις στην πολιτική σκηνή. Μπορεί να γκρινιάζει στις παρέες του, να ρίχνει φάσκελα στις συγκεντρώσεις, αλλά δεν έχει κάνει κάτι περισσότερο από αυτά! Με άλλα λόγια, βρίσκουν και τα κάνουν. Μπορεί το πολιτικό προσωπικό να είναι ανίκανο, αλλά το ίδιο ανίκανος έχει αποδειχτεί μέχρι σήμερα και ο Ελληνικός λαός. Είναι σαν ο υπάλληλος να οδηγεί την επιχείρηση στην καταστροφή και ο βασικός μέτοχος της επιχείρησης (ο λαός) να μην έχει την εσωτερική δύναμη να τον απολύσει. Και το γεγονός αυτό είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει περαιτέρω το θράσος του υπαλλήλου. Κοντός ψαλμός...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 14ης Ιανουαρίου
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=2701700&pg=2&OrderDir=
Δεν θα σταθούμε στο απαράδεκτο των κρατικών επιχορηγήσεων στα πολιτικά κόμματα και μάλιστα με τρόπο που αποκλείει την ισότιμη μεταχείριση νέων πολιτικών σχημάτων. Δεν θα μιλήσουμε σήμερα για τα δάνεια που έχουν πάρει από το τραπεζικό σύστημα, προεξοφλώντας ότι θα συνεχίσουν να κυβερνούν την Ελλάδα στα επόμενα τριάντα χρόνια. Ούτε θα σχολιάσουμε ότι παρά τα σκανδαλώδη δάνεια έχουν απλήρωτο το προσωπικό τους. Αλλά δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε για το θράσος τους: Πώς θα μπορέσουν να κοιτάξουν αύριο στα μάτια τον ψηφοφόρο τους;
Είναι σαφές ότι οι άνθρωποι αυτοί αδυνατούν ακόμη και σήμερα να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους. Μοιάζει να είναι εξωφρενικό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Μπορεί να μιλάνε για ανεργία, αλλά αμφιβάλουμε αν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει να είναι κανείς άνεργος. Μπορεί να εκφράζουν την συμπάθειά τους σε όσους είδαν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται, αλλά δεν πρέπει να έχουν νιώσει την απειλή να τους πάρει τη τράπεζα το σπίτι τους, επειδή καθυστέρησαν την δόση του δανείου. Σε διαφορετική περίπτωση, αν πραγματικά γνώριζαν για τι ακριβώς πράγμα μιλάνε, θα είχαν οι ίδιοι επαναστατήσει και δεν θα επέτρεπαν στα κόμματά τους να εκτεθούν με έναν τέτοιο τρόπο στα μάτια της κοινής γνώμης.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα για την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. Το λυπηρό είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει κάνει κάτι το ιδιαίτερο αυτά τα δύο χρόνια της κρίσης για να αναδείξει νέες δυνάμεις στην πολιτική σκηνή. Μπορεί να γκρινιάζει στις παρέες του, να ρίχνει φάσκελα στις συγκεντρώσεις, αλλά δεν έχει κάνει κάτι περισσότερο από αυτά! Με άλλα λόγια, βρίσκουν και τα κάνουν. Μπορεί το πολιτικό προσωπικό να είναι ανίκανο, αλλά το ίδιο ανίκανος έχει αποδειχτεί μέχρι σήμερα και ο Ελληνικός λαός. Είναι σαν ο υπάλληλος να οδηγεί την επιχείρηση στην καταστροφή και ο βασικός μέτοχος της επιχείρησης (ο λαός) να μην έχει την εσωτερική δύναμη να τον απολύσει. Και το γεγονός αυτό είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει περαιτέρω το θράσος του υπαλλήλου. Κοντός ψαλμός...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 14ης Ιανουαρίου
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=2701700&pg=2&OrderDir=
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου